Tekst en foto's Bas Jongerius

Na een heerlijke tocht door de duinen en langs vakantiepark De Ankerplaats fietsen we over camping Stortemelk, waar bijna iedereen een De Waardtent lijkt te hebben. “Die worden per paard en wagen naar hun plek gebracht”, zegt Barbara. “Altijd een bijzonder begin en einde van je vakantie.” Via de camping rijden we langs de jachthaven, tot aan de begin- en eindplek van een rondje Vlieland: de veerboot naar Harlingen. Die vertrekt met drie forse stoten van de scheepshoorn uit de haven, tot het meest tropische eiland van ons land nog maar een stipje is...

Het is lunchtijd als we via een verkoelend stuk bos aankomen bij Het Posthuys. Hier stond ooit het achttiende-eeuwse Veerhuis, een belangrijke schakel op de postroute van Amsterdam naar Terschelling. Tegenwoordig is het hotel-restaurant de plek waar de Vliehors Expres vertrekt. Met die knalgele truck maak je een geweldige tocht over de ‘Sahara van het Noorden’, de enorme zandvlakte aan de westkant van Vlieland. Aartjan wijst op de banden van de truck. “In de banden zijn woorden uitgesneden, die dichtregels achterlaten op het zand. Schitterend toch?” Na onze lunch nemen we het oneindige fietspad door de duinen langs de Noordzeekust. Met de blakende zon in de rug zien we links her en der strandopgangen, waar je kunt genieten van een Noordzeestrand helemaal voor jezelf. Boven aan een duintop duiken wilde Soayschapen op, een primitieve schapensoort uit Schotland. “Er lopen hier ook heckrunderen”, zegt Aartjan. “Maar die zie je bijna nooit.”

Als we na een stuk fietsen even afkoelen aan de oever van het wad, vertelt Barbara dat ze vorig jaar de as van haar vader heeft uitgestrooid over de Waddenzee. “Mijn ouders huurden ’s zomers altijd een platbodem, waarmee je kunt droogvallen bij eb. Dan loop je over de bodem van de zee. Toen wij kinderen kregen, kwamen ze altijd voor drie dagen op bezoek, maar bleven dan de hele vakantie. Op zijn overlijdenskaart stond een tekening van een uitzicht over het wad. Het was zijn favoriete plekje op aarde.” We fietsen verder tot aan de vogelkijkhut, die is gerealiseerd ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van Staatsbosbeheer Vlieland. Vanuit de hut kijk je uit over Kroon’s polder, rond 1900 aangelegd om te voorkomen dat het eiland in tweeën zou breken. Het natuurgebied is van groot belang voor trekvogels. Door vogelaars zijn er al meer dan tweehonderd vogelsoorten gespot. “Ik ga hier helemaal terug naar onze jeugdvakanties”, zegt Aartjan. “Mijn vader was vogelaar, dus wij gingen iedere vakantie vogels spotten door heel Europa.”

We parkeren onze fietsen en nemen het wandelpad tegen het veertig meter hoge Vuurboetsduin op. “Dit is de hoogste natuurlijke duintop van ons land”, weet Aartjan. “Daarom hoefde de vuurtoren zelf niet zo hoog te worden.” De toren is open voor bezoek. Boven begroet de vuurtorenwachter ons vriendelijk. Hij ziet onze bezwete hoofden, want het is al bijna dertig graden. “Jullie denken dat dit lekker weer is”, lacht hij. “Maar met noordwest tien of elf, dan is het hierboven het allermooist. Natuurgeweld!” Boven op de vuurtoren hebben we een schitterend uitzicht over het eiland, de Waddenzee en de Noordzee. We zien de vuurtoren van Terschelling liggen en aan de andere kant die van Texel. Via de gietijzeren draaitrap lopen we weer naar onze fietsen, om nu echt aan onze eilandtocht te beginnen. We nemen de Postweg langs de waddenkust, die op het zo goed als autovrije eiland een heerlijke fietssnelweg is. Het is vloed, dus de vogels van het wad dobberen lui op de spiegelgladde Waddenzee.

In de Dorpsstraat vol terrassen, hotels en restaurants ligt het oudste pand van Vlieland, het Tromp’s Huys uit 1575, waar je alles leert over de geschiedenis van het eiland. Verderop ligt Fietsenverhuur Frisia, waar twee eigentijdse fietsen klaarstaan voor Aartjan en Barbara. "Wow, fatbikes!", zegt Aartjan, als hij de mountainbikes met buitensporig dikke banden ziet. Die zijn speciaal ontwikkeld voor offroad terrein, zoals zand of sneeuw; helemaal top voor een tropisch rondje Vlieland dus.

Helaas ontdekt Aartjan op het frame een sticker, die het rijden op het strand verbiedt. Maar gelukkig blijft er genoeg ruig terrein over voor de fatbikes. Als we de Dorpsstraat uitrijden proberen Aartjan en Barbara hun terreinfietsen even uit op de waddendijk. “Yihaa!!” roept Barbara als ze richting de Waddenzee dendert. Onderaan de dijk is een prachtige vindplaats voor kokkels en oesters, zegt het stel, dat al meer dan twintig jaar hun zomers doorbrengt op Vlielands mythische camping Stortemelk. Vanaf de Waddendijk zien we de vuurtoren van Vlieland liggen.

Op een zinderende zomerdag is Vlieland misschien wel de coolste bestemming van het land. Vooral als er twee fatbikes klaarstaan om het eiland te ontdekken. Van de verkoelende Waddenkant tot aan de oneindige stranden langs de Noordzeekust: Vlieland is ons eigen tropisch eiland. 

“Dit is al helemaal Vlieland!", zegt Aartjan, als hij een hap neemt van zijn eilandontbijt: een cranberry cheesecake, gemaakt van de rode besjes die op het eiland groeien. Een heerlijk begin van een zomers rondje Vlieland, het kleinste Nederlandse Waddeneiland. Onze tocht start op de hoofdstraat van Oost-Vlieland, het enige dorp van het eiland. Die hoofdstraat begint aan de haven, waar alle bezoekers aankomen vanaf Harlingen.